De doorgaande Nakba 1948 – 2022

Elk jaar op 15 mei, de dag waarop zionisten in 1948 de Staat Israel uitriepen en zich losmaakten uit historisch Palestina, herdenken Palestijnen over de hele wereld al-Nakba, de catastrofe. In de eerste plaats de periode tussen 1947 en 1949 waarin ruim driekwartmiljoen Palestijnen –ruim 80% van de bevolking- van huis en haard werden verdreven. En dat nog steeds zijn. Terwijl ook verdrijvingen en huisuitzettingen tot aan de dag van vandaag doorgaan. Een doorlopende etnische zuivering; een doorgaande Nakba.

ETNISCHE ZUIVERING

Het is 9 april 1948, een kleine week voor het uitroepen van de Staat Israel, als zich in Deir Yassin, een Palestijns dorp in de buurt van Jeruzalem, een ramp voltrekt . Twee zionistische milities, de Irgoen en de Stern Gang, vallen Deir Yassin aan en doden daarbij enkele honderden mannen, vrouwen en kinderen. Het nieuws van de massamoord in Deir Yassin veroorzaakt grote paniek onder Palestijnen. Duizenden slaan op de vlucht uit angst hetzelfde lot als de inwoners van Deir Yassin te ondergaan. Zionistische (radio)oproepen versterken doelbewust deze angst. De aanval op Deir Yassin was onderdeel van een campagne van verdrijving van de inheemse Palestijnse bevolking door zionistische strijdgroepen om zo een staat met een grote joodse  meerderheid tot stand te brengen. Tegenwoordig noemen wij dat etnische zuivering. Een misdaad tegen de menselijkheid.

HONDERDDUIZENDEN VLUCHTELINGEN

Tijdens de oorlog die kort daarop uitbreekt, zal het aantal verdreven Palestijnen tot ruim 750.000 oplopen. Vele anderen zijn dan al omgekomen of vermoord. Om terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen te verhinderen, werden honderden ontvolkte dorpen met de grond gelijk gemaakt. Veel verdrevenen komen terecht in vluchtelingenkampen op de Westelijke Jordaanoever, in de Strook van Gaza en in Arabische buurlanden als Jordanië, Syrië en

Libanon. En daarbij is het niet gebleven. In de Juni-Oorlog van 1967 worden nog eens 300.000 Palestijnen verdreven als Israel de Westelijke Jordaanoever en de Strook van Gaza bezet. Sommigen moeten voor de tweede maal in hun leven vluchten. Sindsdien zitten veel van deze Palestijnse vluchtelingen en hun nakomelingen in vluchtelingenkampen vast. In de jaren daarna werden Palestijnse vluchtelingen ook slachtoffer van geweld in, en verdrijving uit onder meer Jordanië, Libanon, Koeweit, Irak en Libië. In het kielzog van de oorlog in Syrië vond er in  dat land een ware uittocht van Palestijnse vluchtelingen plaats. Veel Syrische vluchtelingen, ook in

Nederland, herbeleefden de Nakba.

MEI 2021, DE DOORGAANDE NAKBA ACTUEEL

Het is mei 2021, in dezelfde week dat wij in Nederland onze nationale bevrijding vieren dreigen 58 Palestijnse gezinnen bestaande uit ruim 500 personen met geweld uit hun woningen in Sheikh Jarrah te worden gezet. Een wijk in Oost-Jeruzalem die in 1967 door Israel werd veroverd. Israëlische kolonisten beweren dat hun woningen voor 1948 door joden werd bewoond en dus terug moeten in joodse handen. En hoewel de Jordaanse autoriteiten die tot 1967 Oost-Jeruzalem bestuurden, aangeven dat zijzelf de huizen juist bouwden voor Palestijnse vluchtelingen die uit Israel waren verdreven, lijken de Israëlische autoriteiten mee te gaan met gewelddadige huisuitzetting en verdrijving. Heel Jeruzalem moet immers joods worden.

En het internationale recht? Niet alleen verbieden internationale verdragen de annexatie van geroofd land, de exploitatie van grondstoffen en het verplaatsen erheen van de eigen bewoners, erkenning van het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen was zelfs een expliciete voorwaarde voor Israels toelating tot de Verenigde Naties. En telkens weer, jaar na jaar, roept de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties Israel op zich te houden aan het recht van vluchtelingen om terug te keren. Een oproep gericht aan dovemans oren. Ook binnen Europa. Ook in Nederland. Het wordt tijd om stil te staan bij de Nakba, maar vooral om daarna luid op te komen voor de rechten van het Palestijnse volk. Zijn wij onze vrijheid waard als we de door weg te kijken de onvrijheid van anderen laten voortduren?